অন- ড্ৰাইভ::অমিতাভ মহন্ত
আমাৰ ওঠৰজনীয়া স্কোৱাডৰ ভিতৰত আলোকে আটাইতকৈ জোৰে বলিং কৰিব পাৰে৷
জোৰে মানে এশ পঁচিশৰ ওপৰতেই কৰে৷ বিশাল শৰীৰ, তাৰোপৰি কংক্ৰীটৰ উইকেট৷ নেটত আলোকৰ বল খেলা এটা ডাঙৰ চেলেঞ্জ৷ এই লৈয়েই আলোকৰ বেছ অহমিকা আছে৷ এতিয়ালৈ ডিষ্ট্ৰিক লেভেলত আলোকক চেলেঞ্জ দিব পৰা বেটছমেন তেনেকৈ ওলোৱা নাই৷ আলোকৰ টাৰ্গেট- স্পেলৰ প্ৰথম দুই অভাৰ মেইডেন৷ তাৰপাছত বেটছমেন প্ৰেছাৰত পৰিলে উইকেট নিজেই আহিব৷
দুই অপেনাৰে প্ৰেকটিচ কৰাৰ পিছত মই নেটলৈ গ’লোঁ৷ এতিয়ালৈ বলৰ চাইন ভালেখিনি কমিছে৷ অন্ততঃ বাউঞ্চাৰকেইটা দেখা পাম চাগে৷ নাই তথাপি পৰা নাই৷ প্ৰথমটো বল ফ্লিক কৰিবলৈ গৈ লিডিং এজড্৷ পিছৰটো ৱাইড্ হাফভলী, ড্ৰাইভ কৰিবলৈ গৈ মিছ৷ চেষ্টা কৰিছোঁ, আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছোঁ প্ৰিয়াৰ কান্দোনমুৱা মুখখন পাহৰিবলৈ, কিন্তু নোৱাৰিছোঁ৷ বাৰে বাৰে তাই সন্মুখলৈ আহিছে৷ হেলমেট খুলি এবাৰ চকুৱে মুখে পানী মাৰিলোঁ৷ নাই, তাই কান্দিয়েই আছে৷
তাইৰ কন্দা অলপ কমিলেই আলোকে হাঁহে৷ চকুৰেই প্ৰশ্ন কৰে, “কি ভাই, বল ঠিকেঠাকে দেখিছ?
ইমান কান্দিবলৈ কি আছে৷ শ্লগিং আৰম্ভ কৰোঁ৷ দুটামান কানেক্ট হয়, বেছিভাগ নহয়৷ মই জানো, কোচে সকলোঁ লক্ষ্য কৰি আছে৷ চেশ্যন শেষ কৰি ওলাই অহাৰ লগে লগে মাতি নিলে৷
– ঘৰত কিবা সমস্যা?
– না৷ অল ৱেল৷
– মন?
– ঠিকে আছে চাৰ৷
– তেন্তে এনেকৈ অস্থিৰ কিয় হৈছ৷ সময় লবি অলপ৷ ক্ৰীজত গৈয়েই মিডলিং হ’ব নেকি? নেটত যিমান পাৰি উইকেট বচাই খেলিবি৷ মেচত কামত আহিব৷
কোচৰ কথা শুনিওঁ বিশেষ লাভ নহ’ল৷ প্ৰায়বোৰ মেচতে ফ্লপ৷ শেষৰ মেচখন ডিব্ৰুগড়ৰ লগত আছিল৷ সেইখনত বিয়াল্লিশ ৰাণ কৰিলোঁ৷ দুটা ভাল ছিক্স কোবালোঁ, পইণ্টৰ ঠিক ওপৰেৰে৷
ডিব্ৰুগড়ৰ কোচে এই শ্বট দুটা মন কৰিছিল৷ মেচৰ শেষত মোক মাতি ক’লে,
– তুমি ইমান অস্থিৰ কিয়? তোমাৰ কোৱালিটী আছে৷ কিন্তু বেটিঙৰ সময়ত ইমান চটফট নকৰিবা৷ তোমাৰ বাবেই বেয়া৷
একো উত্তৰ নিদিলোঁ৷ এওঁক জানো মই ক’ব পাৰিম যে কালি গোটেই ৰাতি প্ৰিয়াই কান্দিছে৷ যদি কৈয়ো দিওঁ, তেওঁ হয়তো বৰ বেছি সুধিব,
– কিয় কান্দিছিল?
– তাইৰ ঘৰৰ পৰা বিয়া ঠিক কৰিছে৷ দৰা তাইতকৈ ১২ বছৰ ডাঙৰ৷
– তুমি তাইক বিয়া কৰাব খোজা?
মই নিশ্চুপ হৈ থাকিলোঁহেঁতেন৷ এই মূহুৰ্তত যিদৰে আছোঁ৷ তেওঁ মোক চুপ হৈ থকা দেখি আকৌ ক’লে,
– আজি যে তুমি ছিক্স দুটা মাৰিলা দেখি কি ভাৱ হ’ল জানা?
– কি?
– যেন মই যুৱৰাজৰ বেটিঙহে চাই আছোঁ৷
নিঃসন্দেহে মোৰ বাবে খুউব উচ্চ প্ৰশংসা৷ কিন্তু এই মূহুৰ্তত প্ৰিয়াৰ বাহিৰে বেলেগ কথা মনলৈ অহা নাই৷ মেচ হাৰি যোৱা বাবে নহয়, প্ৰিয়াক হেৰুৱাই পেলোৱা বাবে৷
– থেংক ইউ চাৰ৷ মই যুৱৰাজৰ বেটিং ফল’ কৰোঁ৷
– ডেটছ্ অলৰাইট্৷ কিন্তু এইটো কি শ্বট্ খেলি আউট হ’লা চোৱাচোন৷
– ফ্লিক কৰিবলৈ গৈ ব’ল্ড৷ লাইন মিছ কৰিলোঁ চাৰ৷ শ্লাইট্ ইনচুইং আছিল৷
– ডেটছ্ দ্যা থিং৷ যুৱৰাজে কিন্তু এইটো বল ফ্লিক নকৰিলেহেঁতেন৷ এইবোৰেই শিকিবলগীয়া কথা৷ বাৰু আজিলৈ এৰিছোঁ, কথা হ’ম কেতিয়াবালৈ৷
ড্ৰেচিং ৰুমলৈ গ’লোঁ৷ কিট বেগ সামৰিবলৈ আছেই৷ ট্ৰাউজাৰ, জাৰ্চী, পেড, গ্লভছ, গাৰ্ড, থাই পেড, ইনাৰ থাই, হেলমেট সকলোঁ সামৰিলোঁ৷ বেটখন ল’বলৈ লওঁতেই কি জানো মন গ’ল, আইনাৰ সন্মুখত দুবাৰ ফ্লিকৰ শ্বেদ’ কৰিলোঁ৷ ঠিকেই আছে দেখোন৷ হেড পজিশ্যন পাৰফেক্ট৷ বেট-পেডৰ মাজতো গেপ নাই৷ ইফাল সিফাল হ’লে ইনচাউড্ এডজ্৷ কিন্তু মিছ কিয় হ’ল? য়ুৱৰাজে বাৰু কি কৰিলেহেঁতেন? বেট অকণমান আগতে চলালেহেঁতেন? নে সোঁভৰি আৰু অলপ আগুৱালেহেঁতেন? তাৰ পাছত?
নামি যাওঁতেই আলোকৰে মুখামুখি৷
– কোচে কিবা কৈছে?
– নাই৷ কিয়?
– একো নাই৷ নেক্সট্ টীম চিলেকচনৰ কিবা?
– না৷ তোক কিবা কৈছে?
– মই আছোঁ টীমত৷ সেয়াই আৰু৷
– সেইটো কিবা মাতি ক’বলগীয়া কথানে? তই নাথাকিলে কোন থাকিব?
সন্তুষ্টিৰ হাঁহি এটা মাৰি আলোক আঁতৰি গ’ল৷ আলোকে পাঁচখন খেলত তেৰটা উইকেট লৈছে৷ তাৰ লগত তুলনা কৰিলে মই চূড়ান্ত ফ্ল’প৷ মই এনেকুৱা একো কৰিব পৰা নাই যাৰ বাবে কোচে মোক এনেকুৱা কিবা নিশ্চয়তা দিব৷ আলোকে ৰঞ্জীৰ বাবে প্ৰিপেয়াৰ কৰিব৷ আৰু এইফালে মই তাকেই নাজানো, দলত থাকিম নে নাই৷ মানুহ ওপৰলৈ উঠে৷ মই দিনে দিনে তললৈ নামি গৈ আছোঁ৷
ঘৰলৈ গৈয়েই গা ধুবলৈ সোমালোঁ৷ মন যে বেয়া মায়ে ধৰিব পাৰিছে, খোৱা বস্তু যতনাই মা আঁতৰি গ’ল৷ ভাতকেইটা খাই লৈ বিচনাত বাগৰ দি ম’বাইলটো অন কৰিলোঁ৷
সেইপিনে ৰিং হৈছে৷ সেইপিনে প্ৰিয়া৷
– কেনেকুৱা?
– মোটামুটি৷ বিয়াল্লিশ৷
– এটাও ফিফটী নহ’ল দেখোন৷
– তাকেই ৰ৷ ভালেই খেলি আছিলোঁ, দুটা ক্লীন…
– বাৰু বাদ দে সেইবোৰ৷ কিবা ভাবিলি?
মনে মনে হাঁহিলোঁ৷ তোৰ কাষত, অন্তত তোৰ কাষত এই বিয়াল্লিশটোৱে গুৰুত্ব পাব পাৰিলেহেঁতেন৷ কেৱল ফিফটী, হাণ্ড্ৰেডেই সকলো? সেই যে দুটা এক্সট্ৰা অৰ্ডিনেৰী শ্বট্ খেলিলোঁ! পইণ্টৰ ওপৰেৰে৷ সেইবোৰ সকলো মিছা?
– কি হ’ল? একো নামাত যে?
– নাই৷ ভাবিছোঁ৷
– তই ভাবিয়েই থাক৷ দৰাঘৰ পৰহিলৈ আকৌ আহিব৷
– কাইলৈ এবাৰ লগ কৰিবি?
– কিয়?
– এনেই৷ বিশেষ একো নাই।
– এনেই লগ ধৰি কি কৰিবি? বাদ দে অ’৷ কিবা কৰিব পাৰ যদি জনাবি৷
– ৰাতি ফোন কৰিবি?
– নকৰোঁ৷ মই ঠিক কৰিছোঁ, মই আৰু নাকান্দো৷ তোকো আমনি নকৰো৷ কন্দা কটাৰে একো নহয়।
– কিয়?
– কান্দি লাভ আছে? যিমানে দিন গৈছে, বুজি আহিছোঁ যে এই বিয়া ৰখাব পৰা নাযাব৷ তোক কৈয়ো লাভ নাই।
– ইমান সহজে কৈ দিলি! ইমান সহজ?
– নহ’লে? চিলিং ফেনত ওলমি দিম?
ফোনটো কাটি দিলোঁ৷ তাই আৰু ৰাতি ৰাতি ফোন নকৰে, নাকান্দে! নিজৰ বুলিবলৈ মোৰ সেইখিনি সময়েই আছিল৷ জানো বাৰু, তাই মোক ভাল নাপায়৷ তাই কেৱল নিজকে বচাবলৈ বিয়াখন ভাঙিব খুজিছে৷ এনেকুৱা নহয় যে এইখন বিয়া ভাঙিলে তাই মোকেই বিয়া কৰিব৷ তাইৰ বাবে চাগে মই জাষ্ট এটা অপশ্যন৷ তথাপি…… ৰাতিৰ সেই ফোনকলবোৰ! জৰুৰী আছিল মোৰ বাবে, কোনোবাখিনিত৷
সেই কোচজনৰ কথা মনত পৰিছে৷ যুৱৰাজে কিন্তু সেই বলটো ফ্লিক নকৰিলেহেঁতেন৷ কথাবোৰ বেলেগকৈ ভাবিবলৈ মন যায় কেতিয়াবা৷ বাৰু, মোৰ ঠাইত যুৱৰাজ হ’লে প্ৰিয়াই মান্তি হ’লহেঁতেন? বোধহয় হ’লহেঁতেন৷ সুদৰ্শন পুৰুষ, ক্লাছী ক্ৰিকেটাৰ৷ যুৱৰাজৰ এটা শ্বট প্ৰেমিকাৰ দহটা চুম্বনৰ দৰে৷
বিনিময়ত মই কি পালোঁহেঁতেন? প্ৰিয়াৰ বন্ধু বাবে বৰবেছি যুৱৰাজৰ সৈতে এটা প্ৰেকটিছ চেশ্যন৷ “যুবি, ই মোৰ খুব ভাল বন্ধু বুজিছা, খুব ভাল খেলে৷ তাক দুটামান টিপ্চ দিবাচোন৷ বৰ মন ৰঞ্জি খেলাৰ৷”
নে মই সুধিলোঁহেঁতেন- “কেনেকৈ পটালি ভাই? কি শ্বট মাৰিলি?”
নে চুপচাপ প্ৰেকটিচত মন দিলোঁহেঁতেন? বডী ষ্ট্ৰেইট, ইমান লুজ বেটিং গ্ৰীপ? শ্বট কমপ্লিট নোহোৱালৈ মুৰ নুতুলিবা… ব্লা ব্লা ব্লা…
হঠাৎ বিৰাট খঙ উঠি আহিল৷ চিঞৰি উঠিলোঁ৷ নিজেই ঠিক কৰিম চব৷ কাকো নালাগে মোক৷
মায়ে পাকঘৰৰ পৰা মাত দিলে- “কিবা লাগে?”
“অলপ ভালপোৱা৷”
………..
পিছৰ মাহটোত তাইৰ বিয়া হৈ গ’ল৷
মোৰো প্ৰেকটিচ সম্পূৰ্ণকৈ বন্ধ হৈ গ’ল৷ বেট-পেড দেখিলেই খং উঠে৷ বেট-পেডৰ ফাঁকেৰেইটো বলটোৱে ষ্টাম্প উৰোৱাই দিলে৷ নহ’লে ফিফটী হৈ যায় সিদিনা, কি ঠিক তাৰ পাছত হাণ্ড্ৰেড৷ পিছদিনা বাতৰি কাকতত মোৰ ফটো ওলালহেঁতেন৷ প্ৰিয়াৰ দেউতাকে বাতৰি কাকত পঢ়ি তাইক মাতিলেহেঁতেন৷
– এই ল’ৰাটো তোৰ বন্ধু নহয় জানো?
– অ’ দেউতা! বিৰাট ভাল খেলে৷ অহাবাৰ ৰঞ্জী কল পাই যাব পাৰে৷
– এটেকিং খেলে৷ আই পি পালে জীৱনলৈ চিন্তা নাই৷
– পাব পাৰে৷ মানে পাবই…..৷
– ঘৰলৈ আহিবলৈ কবিচোন৷ অলপ কথা পাতিম৷
আস্! মোৰ সম্ভাব্য সমস্ত সপোন সেই ডেলিভাৰীটোৱে শেষ কৰি দিলে৷ চকুপানী ওলাব খোজে… চাল্লা, সামান্য সেই চুইঙখিনি সহ্য নহ’ল? চা মই এতিয়া কি সহ্য কৰিব লগীয়া হৈছে! কিমানটা নিশা পাৰ হৈ গ’ল, প্ৰিয়াই ৰাতি ফোন কৰি কন্দা নাই৷ তথাপি সহ্য কৰিছোঁ৷ ইয়াতকৈ টান আছিল ডেলিভাৰীটো?
আবেলি অকলে অকলে গৈ পাৰ্কত বহি আছিলোঁ৷ এইখিনি সময়ত খেলাৰ অভ্যাস, ঘৰত থাকিব নোৱাৰো৷ পাৰ্কত বহুত মানুহ৷ হৰেক ৰকমৰ মুখ৷ কোনোবাই হাঁহিছে, কোনোবাই বেজাৰ কৰিছে৷ কিন্তু প্ৰিয়াৰ সেই ক্ৰন্দনৰত মুখ ক’তো নাই৷ আজিকালি কোনেও নাকান্দে? কোনেওঁ কষ্ট নাপায়?
সন্ধ্যা পাৰ্কৰ পৰা ওলায়েই আলোকৰ মুখামুখি হ’ল৷ প্ৰেকটিচৰ পৰা উভটিছে৷
– প্ৰেকটিচত অহা নাই যে? চিলেকশ্যন আছে দেখোন৷
মনে মনে থাকিলোঁ৷ মুখ মেলিলেই যেন আলোকে সকলো গম পাব৷ আলোকৰ এটাই দুৰ্বলতা, বাওঁহতীয়া বেটচমেনৰ বিৰুদ্ধে৷ যদি তাক এতিয়াই কৈ দিওঁ, খেলা এৰি দিছোঁ…..
সি খুব আনন্দ পাব? নে তাচ্ছিল্য ভৰা চকুৰে মোলৈ চাব? লুজাৰ…!
মনৰ ভাৱ মনতে লুকুৱাই ক’লোঁ৷
– চাওঁ ৰচোন৷ কিবা এটা মাইণ্ডত আছে৷ গৈ আছোঁ যা প্ৰেকটিচত৷
– অ’কে৷ চল বেষ্ট অৱ্ লাক্৷
আচৰিত৷ প্ৰিয়াই হাঁহিছে!
– চৰী, চৰী! মোৰ মানুহটো যে নহয়, ইমান জমনি৷ হাঁহি হাঁহি পাগল হৈ যাবি৷
– অ’৷
– তয়ো যে মানে! এতিয়াওঁ খং কৰিয়েই আছ? বাদ দে না৷ সেইবোৰ পুৰণা কথা৷
অস্ফুট স্বৰত ক’লোঁ
– নাহ৷ মই কাক, কিয় খং কৰিম?
– মাতবোল বন্ধ কৰি দিবি মোৰ লগত?
নীৰৱতা!
– ৰাতি এবাৰ ফোন কৰিবি? হাজাৰটামান কথা জমা হৈ গৈছে৷ কোনো নাই শুনিবলৈ৷
– ৰাতি নোৱাৰিম দে৷ এওঁ বেছি ৰাতিলৈ থাকিলে বেয়া পায়৷ ৰূমৰ পৰা কথা ক’ব দিগদাৰ না৷
– ভালে আছ ন?
– আছোঁ৷ বিয়াখন নাভাঙিল, ভালেই হ’ল দে৷ ফুলষ্টপ দিবলগা আছিলেই৷ মানুহটো বেয়া নহয়৷
– এডজাষ্ট কৰি লৈছ? পাৰিলি?
– মই সংসাৰখন নিজৰ মতে কৰি লৈছোঁ৷ পাৰিম, পাৰিছোঁ৷
– ৱাহ! বঢ়িয়া!
– বাদ দে সেইবোৰ৷ কালি খেল চালি? যুবি ইজ লাভ! উফ! মেচ উইনিং শ্বটতো যে!
– নাই চোৱা৷ কি শ্বট?
– মিছ কৰিলি৷ জেগাত থাকি আম্পায়াৰৰ কাষেৰে প্লেচ কৰিছে৷ আহ! যেন এটা ৱাইল্ড কিছ! ইমান ৰিলেক্স হৈ কেনেকৈ খেলে ভাই!
মনে মনে ভাবিলোঁ৷ মই খেল চোৱা নাই৷ কিন্তু তোক দেখিলোঁ৷ কি ৰিলেক্স হৈ সংসাৰ কৰিছ তই৷ মোৰ বুকুত শেল হৈ বিন্ধিছে তোৰ সুখবোৰে৷ কি কৰোঁ মই তোক?
হিংসা? অৱজ্ঞা? ঈৰ্ষা?
ৰাতি ফোনটো আহিল৷
– আমি বিছাৰিছোঁ তুমি এইবাৰ আমাৰ দল, মানে ডিব্ৰুগড়ৰ হৈ খেলা৷
না ক’ব লাগিছিল, নক’লোঁ। বোধহয় প্ৰিয়াৰ বাবে। তাইৰ দৰে হাঁহিব নুখুজিলেও হেৰুৱাবও নোখোজোঁ জীৱনৰ উইকেট। ময়ো জীৱন নামৰ খেলখন স্বাচ্ছ্যন্দে খেলিব পৰা খেলুৱৈ, প্ৰিয়াক বুজাব খোজোঁ।
প্ৰথম মেচ! প্ৰথম অভাৰ৷ স্ক’ৰবৰ্ডত এটা শুণ্য ওলমি আছে৷ কাষত এটা উইকেট৷
গাৰ্ড লৈ ক্ৰিজত থিয় দিলোঁ৷ আলোকৰ অভাৰৰ তৃতীয় বল৷ ৰাণ আপ লৈছে, আম্পায়াৰক অতিক্ৰম কৰি বল এৰিলে৷ গুড লেংথ, সামান্য অভাৰ পিটচড্৷ মিডল আৰু লেগ ষ্টাম্পৰ মাজত৷ সামান্য ইনচুইং৷ ফ্লিক কৰোঁ? বেটৰ মাজত লাগিলে চিক্স হ’ব পাৰে৷ আলোকৰ অহংকাৰ ফাটিব৷ না, নকৰিলোঁ৷ ঠাইতে থিয় হৈ ষ্ট্ৰেইট বেট ড্ৰাইভ কৰিলোঁ৷ একমুহূৰ্ত- মিড অনৰ ফিল্ডাৰে সোঁফালে জাপ দিলে৷ ফ’ৰ! সেইফালৰ পৰা নন্ ষ্ট্ৰাইকাৰৰ চিঞৰ… “নাইচ শ্বট্… শ্ৰেয়াস৷”
আলোকলৈ চালোঁ৷ হতাশ! মোৰফালে চাই আছে৷ মিচিকিয়াই হাঁহি এটা মাৰিলোঁ৷ হেলমেটৰ বাবে সি বোধহয় নেদেখিলে৷
অস্ফুট স্বৰেৰে ক’লোঁ,
– দেখিছ প্ৰিয়া! চা, ময়ো দিব পাৰোঁ৷ সেই চুম্বন। বা চুম্বনৰ দৰে স্বাচ্ছন্দ্য…।
